روز شنبه 18 جون 2016 (۲۹ خرداد) در هفتمین سالگرد اعتراضات مردمی به نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ که نام "جنبش سبز" گرفت، مراسمی در شهر کلن آلمان برگزار شد.
این مراسم به همت گروهی از فعالان جنبش سبز ساکن کشورهای آلمان، هلند و فرانسه برگزار شد. اردشیر امیرارجمند، سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید، محمدجواد اکبرین، روزنامه‌نگار و پژوهشگر دینی، مرتضی صادقی، فعال چپ، مرتضی کاظمیان، روزنامه‌نگار و فعال ملی مذهبی و علی کشتگر از فعالان چپ سخنرانان این مراسم بودند.
در ابتدای مراسم اردشیر امیرارجمند سخنانی درباره بینش، روش و منش میرحسین موسوی رهبر محصور جنبش سبز بیان کرد. او موسوی را سیاستمداری دانست که نمی‌خواهد در گذشته خود باقی بماند و نگاهش همیشه رو به جلو است.
"انتقاد از خود" مشخصه دیگر موسوی از دید امیرارجمند عنوان شد. او در این باره گفت: «میرحسین هنر بازخوانی، بازیابی و اصلاح مستمر خود را یافته و این نعمتی بزرگ برای او و امیدی بزرگ‌تر برای ما مردم است. او اکنون سرمایه‌ای پایدار است.»
سخنران بعدی مراسم محمد جواد اکبرین بود که به تحلیل دوران پس از سال ۱۳۸۸ پرداخت. او تاثیر و نتیجه جنبش سبز را فراتر از یک انتخابات و نتیجه آن اعتراضات را "تضعیف هیمنه" کسانی دانست که "می‌خواهند رای و عزم مردم را نادیده بگیرند".
به اعتقاد این روزنامه‌نگار: «حتی اگر شکل نخستین جنبش سبز تغییر کرده باشد؛ همچنان مسئله‌ی اصلیِ دهه‌ی پسا۸۸ است، هم برای مردم، هم برای نظام.»
مرتضی صادقی فعال چپ در مراسم هفتمین سالگرد جنبش سبز درباره تاثیر این حرکت بر جامعه مدنی ایران سخن گفت. این فعال سیاسی، جنبش سبز را یک جنبش تابوشکن نامید و گفت: «جنبش سبز در طی این سالها اشاعه‌دهنده‌ی یک فرهنگ بود؛ فرهنگ مدنی، فرهنگ احترام به حقوق شهروندی که این نباید دست کم گرفته شود. وقتی که خانم فائزه هاشمی که امروز یکی از فعالین سبز است به دیدار خانم کمال‌آبادی که یک بهایی است می‌رود، این یک اکت سبز در احترام به حقوق شهروندی است، این یک واقعه معنادار و شکستن یک تابو است که باید ارزش‌گذاری شود.»
صادقی در بخش دیگری از سخنانش به ضعف‌ها و ناکارآمدی‌های جنبش سبز اشاره کرد و از جمله آن را در پیوند با خرده‌جنبش‌ها مثل جنبش کارگری ضعیف دانست.
مرتضی کاظمیان، دیگر سخنران این مراسم به دنبال پاسخ به این سوال بود که آیا جنبش سبز پایان یافته است؟ او با تقسیم‌بندی پاسخ‌دهندگان به سه گروه "همدلان و همراهان جنبش سبز، ناظران و فعالان سیاسی و تحلیلگران و سخنگویان همدل با هسته اصلی قدرت در جمهوری اسلامی" پاسخ هریک از این گروه‌ها به این پرسش را از زاویه دید آنها بیان کرد.
کاظمیان سپس پاسخ خودش به این پرسش را از دید جامعه‌شناسی سیاسی بیان کرد و گفت: «هرچند جنبش سبز هدف سرکوب خشن واقع شد و بروز و ظهور خیابانی آن، پس از چند ماه تقلیل یافت... اما نارضایتی و تغییرخواهی موجود در لایه‌های اجتماعی (طبقه متوسط فرهنگی، جوانان، زنان، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی بیکار، و کارگران و معلمان) در گفتمان مشترک ـ یا برخوردار از خطوط مشترک متعدد ـ خود را زیر سایه‌ی سرکوب تداوم بخشید.»
علی کشتگر فعال سیاسی چپ آخرین سخنران مراسم سالگرد جنبش سبز در کلن آلمان بود. او جنبش سبز را ادامه جنبش اصلاحات و صورت تکامل یافته آن دانست و گفت: «گفتمان و روش‌های سیاست‌ورزی جنبش اصلاحی، در جنبش سبز کامل و همه‌جانبه شده است.»
برخی کنشگران سیاسی عدم دعوت از فعالان دبگر طیف های مخالف جمهوری اسلامی در این همایش را نکوهش کرده و گفته بودند از شرکت در آن مادامی که قرار است تنها تربیون در اختیار گروهی خاص قرار داشته باشد پرهیز خواهند کرد.
عدم اشاره به نقش میر حسین موسوی در کشتارهای دهه شصت، موضع نا مشخص در مقابله با اصل ولایت فقیه و باور به دوران طلایی دهه 60 از نقاط مورد انتقاد در این همایش برشمرده شده بود.