امیر رنجبر- نویسنده و مترجم:

امروز اما شرایط دیگری را شاهدیم؛ شاید اگر گسترش رسانه‌های مجازی و شبکه‌های اجتماعی در بین اقشار مختلف مردم تا این حد افزایش نمی‌یافت، ما با بسیاری از ضد ارزش ها و آفات فرهنگی آشنا نمی‌شدیم. هنگامی که اطلاعات رایانه شخصی یا گوشی‌های هوشمند افراد کنکاش شود، تا حدود بسیاری شخصیت و نگرش صاحب آن را می‌توان حدس زد. از آنچه در دنیای وب جستجو کرده تا ویدئوهایی که دیده، موسیقی‌هایی که شنیده، متونی که خوانده، مطالبی که با دیگران به اشتراک گذاشته و حتی بازی‌هایی که انجام داده، همگی نشانی از منش و شخصیت درونی اشخاص دارد، در واقع «خود حقیقی» فرد متبلور و شفاف به نمایش در می‌آید.  

در خیلی از موارد تصاویر و فیلم‌های دلخراشی از صحنه مرگ، تصادف، شکنجه، تجاوز و نقص عضو انسان‌ها و حیوانات بین افراد رد و بدل می‌شود و گاه برخی با لذتی وصف ناشدنی با علاقه این نماهای مشمئز کننده را دنبال کرده و برای دوستان خود به اشتراک می‌گذارند و با ولعی شگفت انگیز در جستجوی این صحنه‌های هولناک می روند. گاهی همچون شکارچی فرصت طلب از اتفاقات و حوادث دلخراش مانند دعوا و زد و خورد، چاقوکشی، اعدام در ملاء عام، سنگسار و جان کندن همنوع شان فیلم و عکس تهیه کرده و با افتخار برای دیگران ارسال می‌کنند. 

آیا این موارد به سادگی نوعی سادیسم نیست؟ مگر نه این که فرد سادیستیک کسی است که از آزار دادن دیگران لذت می برد پس هم او که اذیت و ناراحتی دیگران برایش سوژه نمایشی محسوب می‌شود و از دیدن آن ارضا می‌شود، خود به نوعی سادیسم دارد. 

از زمان انقلاب سال ۵۷ تا کنون خشونت عریان در جامعه و ترویج آن به اشکال گوناگون باعث رواج بیماری سادیسم فرهنگی در جامعه ایران شده است. انقلاب اسلامی با اعدام‌های گسترده عوامل حکومت پهلوی و زد و خورد بی‌رحمانه انقلابیون علیه مخالفان آغاز شد و در ادامه دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام‌های سیاسی و حتی غیر سیاسی، شلاق زدن و برخورد فیزیکی با مردمی که نمی‌خواستند زیر بار قوانین شرعی حکومت دینی بروند، همگی باعث شد تا نسل‌های بوجود آمده در دهه‌های اخیر و آنان که حتی پیش از انقلاب بدنیا آمده اند به خشونت عادت کنند و قبح خونریزی و ضرب و جرح برای ایشان در هم بشکند و به راحتی از زجر و آزار دیگران در گذرند و بدتر این که بعضی از آن لذت ببرند. 

درکنار این ناهنجاری‌ها، نظام سیاسی حاکم نیز با عملکرد خشونت بارش، آتش سادیسم فرهنگی را شعله ورتر کرده است؛ از شعارهای تنفربرانگیز «مرگ بر» و «مرده باد» در مراسم و تظاهرات فرمایشی حکومتی گرفته تا نفرت پراکنی و لفاظی‌های قهرآمیز مسئولان مملکتی و مداحان بر منبرها و تریبون‌های رسمی و نیز رزمایش‌های نظامی و انتظامی در برابر دیدگان یا گاه حتی علیه مردم ، همگی نشانه‌های این بیماری را حادتر می‌کند.    

متاسفانه این سادیسم فرهنگی در جامعه امروز ایران نهادینه شده و حتی برخی از کودکان و نوجوانان پیروی از خشونت پیشگان را افتخار می‌دانند و اگر شخصی بر ضد این تفکر لات مابانه و چاقوکش مسلک جبهه بگیرد، به ترسو و بزدل بودن متهم خواهد شد و به راحتی برچسب نامرد بر وی خواهند زد و مردانگی را در رذل بودن، قمه داشتن و زورگیری کردن می‌بینند. در کوچه و بازار بطور روزمره درگیری لفظی و فیزیکی را شاهد هستیم و با جوانان و نوجوانانی برخورد می‌کنیم که بطور معمول با خود سلاح سرد حمل می‌کنند و با کوچکترین نگاه و کلامی خواهان بزرگترین دعواها و درگیری‌ها هستند و به سادگی چاقو و قمه علیه یکدیگر می‌کشند؛ این نشانه‌ها همگی نمایانگر جامعه‌ای با فرهنگ بیمار است، «سادیسم فرهنگی»!

تنها راه درمان این بیماری، به راه افتادن «جنبش پاد خشونت» است. اگر هر نفر خود را ملزم بداند که در ابتدا از دیدن، شنیدن و به اشتراک گذاری تصاویر خشن خودداری و در ادامه در مراسم خشونت بار شرکت نکند و در صورت بروز اتفاقات و حوادث به جای تصویر برداری، یاری به هم نوع را ارزش بداند و دیگران را نیز به خویشتن داری و ملایمت دعوت کند، به تدریج فاجعه سادیسم فرهنگی از جامعه ایرانی حذف خواهد شد و آیین مهرورزی دوباره به میان ایرانیان باز خواهد گشت.