جمهوری خواهان از هر نوع که باشند، رقیب اصلی خود، پادشاهی خواهان را مانع کار خود یعنی برقراری نوعی جمهوری در ایران می دانند و همین احساس را نه به شدت جمهوری خواهان، پادشاهی خواهان دارند که نگذارند در روز موعود و رفراندم رقبای جمهوری خواه به پیروزی برسند به همین دلیل این رقابت و ترس از پیروزی رقیب، جدال آن ها را سال هاست هر روزه در مجامع سیاسی می بینیم که گاهی به مشاجرات و درگیری های کوچک هم رسیده است. از آنجا که پادشاهی خواهان وضع روشن تر و مطمئن تری دارند و دارای رهبر فعالی هستند که در موقعیت سیاسی خوبی قرار دارد کارشان آسان تر و خیالشان راحت تر است. و همین موضوع رقبای جمهوری خواه را سخت نگران کرده و بام تا شام در کلاب هاس ها و میز گردهای تلویزیون های ایرانی مانند بی بی سی ، ایران اینترنشنال، رادیوها و رسانه های اینترنتی چپ، به جای مبارزه با جمهوری اسلامی بیشتر به درگیر شدن با پادشاهی خواهان مشغول هستند و به جای دشمنی با آخوندها شاهزاده را مانع راه خود می بینند و در تضعیف او می کوشند و ایجاد نوعی هم بستگی مناسب بین اپوزیسیون تقریباً غیر ممکن گردیده است. باید اضافه کنیم هواداران تندرو وعصبانی پادشاهی خواه هم بی توجه به نظرات شاهزاده و بی توجه به ارزش همبستگی که مورد نیاز مبارزه است گاهی باعث درگیری هایی با غیر پادشاهی خواهان در تظاهرات می شوند که خود شاهزاده سخت مخالف این برخوردها می باشد. متاسفانه جنگ بین پادشاهی خواهان و مخالفان پادشاهی، مبارزان داخلی را هم سر در گم و بلاتکلیف کرده، آن ها را هم رودرروی هم قرار داده است. هر چقدر شاهزاده اعلام می کند صندوق رای و خواست مردم است که تعیین کننده سیاست فردای آزادی خواهد بود ولی  برخی از جمهوری خواهان حاضرند جمهوری اسلامی باقی بماند ولی مبادا پادشاهی به ایران برگردد. جمهوری خواهان باید کم کاری و کوتاهی های خود را در انتخاب رهبری ،که رقیبی در برابر شاهزاده باشد به گردن بگیرند و به خاطر ایران به نوعی تفاهم با پادشاهی خواهان برسند و نتیجه را همان طور که شاهزاده مرتباً اظهار داشته به صندوق های رای بسپارند و دموکرات منشانه هر کدام از این دو گروه نتیجه را بپذیرند. افسوس که تا این هم بستگی ایجاد شود و تا آن روز رای گیری برسد گویا راه  درازی در پیش است و مردم حالا حالاها باید سختی بکشند و دیدار روز آزادی به رویا تبدیل شود.

نویسنده: سیاوش لشگری- سردبیر ماهنامه بیداری