اين تعداد، بيشترين اعدام طی يكسال در یک دهه گذشته هست و با اينكار جمهورى اسلامى ركورددار اعدام نسبت به جمعيت در سرتاسر جهان و بين تمام ممالك است و به زبان ديگر ملايان ملبس به پوشش پيامبر و پيرو اسلام ناب محمدى در اكثر سالهاى مملكت دارى مدال طلاى جهانى اعدام را بخود اختصاص داده اند .
بياد دارم كه آقاى خمينى رهبر اين انقلاب نه چندان "شكوهمند" در سال اول بقدرت رسيدن در يكى از سخنرانيهاى مكرّر و خسته كننده خود كه هر شب از صدا و سيما پخش مى شد، طبق معمول در نصيحت جامعه، گروهها، سازمانها و اشخاصى كه زمزمه مخالفت با حكومت ملايان را آغاز كرده بود،می فرمود: "من نميدانم ترس اين افراد از اسلام براى چيست و از كجا چنين افكارى را دارند اسلام دين رحمت است." و بعد هم يكساعت در مورد سجاياى اخلاقى پيامبر اسلام و ائمه اطهار و نوه و نتيجه آنان دادِ سخن مى داد كه اينها منبع مهر و محبت و عطوفت و گذشت و فداكارى بوده اند و صد البته در ميان گفتار خود نيش عقرب را هم نشان مى داد و با اشاره به آيه اشداء الى الكفار و اينكه حضرت على در يك روز هفتصد نفر را گردن زد مى فرمود: " بايد با تمام مخالفان برخورد قاطع و انقلابى كرد و حكم حد اسلام در مورد آنان اجرا شود تا درس عبرتى براى ديگران باشد" و همين چند كلمه كافى بود تا جلادان دست به سينه مثل خلخالى، لاجوردى، ری شهرى و گيلانى و دهها حاكم شرع ديگر دست بكار شوند و صبح روز بعد شاهد عكسها و تصاوير و نامهاى دهها بی گناه ديگر باشيم كه شب گذشته به جوخه هاى تيرباران و يا طناب هاى اعدام سپرده شدند.
در آن سالها آنچنان كابوس مرگ و وحشت از اسير شدن بدست جلادان اسلامى بر سر مردم سايه افكنده بود كه كمتر كسى جرأت اعتراض به اين اعمال غير انسانى را داشت و مردم فقط سعى مى كردند گذارشان به اطراف آخوندها و محاكم قضائى آنان نيفتد و بقول معروف از دم تيغ آنان فرار مى كردند و اينگونه بود كه عده اى آخوند بيمار و بيسواد بر يك جامعه هشتاد ميليونى مسلط شدند و اين تسلط تا به امروز ادامه داشته است. اما تفاوت آن دوران با امروز در آنست كه در آن روزها براى ايجاد ترس و وحشت و تسلط بر جامعه مى كشتند، اما امروز براى بقا و ماندگارى ، چرا كه بخوبى مى دانند مردم ديگر وحشتى از ملايان رنگارنگ ندارند و ضمناً شرايط زندگى در حكومت اسلامى آنچنان وحشتناك شده كه مردم هر روزه هزاران بار مرگ را به چشم خود مى بينند و يا آرزو مى كنند.
روى ديگر سكه، رفتار زشت و زننده كشورهاى پيشرفته است كه در زمان حكومت گذشته براى شلاق خوردن و يا زندانى شدن چند تروريست دادشان به هوا مى رفت و فرياد حقوق بشرشان گوش فلك را كر مى كرد، اما امروز با ديدن هزاران اعدام در ملاء عام باز هم بخاطر منافع مادى و اقتصادى چشم خود را بر روى اين حقيقت تلخ بسته اند و «ملت ايران را تنها و بى كس و بدون پشتيبان و رهبر به مصاف اين غول خون آشام فرستاده و در ميدان مبارزه رها كرده اند اما تاريخ بزودى در مورد اين روزهاى سخت قضاوت خواهد كرد .»
نویسنده: بهداد جاودان