پاسخ بسیار ساده است:

 

اسرائیل تنها کشور «دموکراتیک» خاورمیانه است و کشورهای دیگر تا بن دندان «دیکتاتوری». اسرائیل تنها کشور خاورمیانه است که نام کوروش (پدر ایران) را بر خیابان، باغ، ساختمان و ... می گذارد، یهودیان تنها ملتی هستند که در درازای ۲۵۰۰ سال نام کوروش را بر فرزندان خود می نهند و در برابر، حکومت  جمهوری اسلامی که مقدرات کشور ایران را در دست گرفته، نام کوروش را از کتابهای درسی خود حذف کرده است. اسرائیل تنها کشور خاورمیانه است که خلیج فارس را در نقشه های جغرافی اش، خلیج فارس می نامد و در برابر ، اعراب و بویژه فلسطینی ها ، خلیج فارس را با نامی مجعول در نقشه های چاپی خود منتشر می کنند. اسرائیل تنها کشوری است که تمبر و سکه یادبود کوروش کبیر را منتشر می کند و دیگران هیچ. اسرائیل به آبادانی ایران یاری رسانده است (نمونه آن آبادانی دشت قزوین پس از زلزله سال  1341 خورشیدی) و اعراب جز ویرانی برای ایران ارمغانی نداشته اند. 

شاهزاده به اماکن مقدس یهودی و بهایی می رود و پیام صلح و دوستی خود و ملت ایران را اعلام می کند،  چون آن جا درس تروریسم و کشتن دیگران را نمی دهند، بلکه برای صلح و انسانیت نیایش می کنند.   اسرائیل تنها کشوری است که از بدو استقرار حکومت اسلامی و آغاز عدم رعایت حقوق بشر از سوی آن،  در همه مجامع بین المللی علیه رژیم جمهوری اسلامی و به نفع ملت ایران رأی داده است. در حالی که بلا استثنا تمامی کشورهای منطقه به نفع جمهوری اسلامی و یا حداکثر رأی ممتنع داده اند و نکته آخر آن که هیچ یک از کشورها و دولتهای منطقه از خیزش « زن، زندگی، آزادی»  کوچکترین حمایتی نکرده اند، در برابر، نه تنها هر دو دولت یائیر لاپید و بنیامین نتانیاهو تمام و کمال از این خیزش پشتیبانی کرده اند، بلکه بسیاری از اسرائیلیان به همراهی یهودیان ایرانی تبار تظاهرات بسیاری در پشتیبانی این خیزش برگزار نمودند.

پیام ملت ایران در داخل کشور به صورتی کاملاً روشن مطرح شده است. برای نخستین بار کشاورزان و روستائیان در مسجدی در اصفهان روی از روحانی در حال سخنرانی و وعظ برگرداندند و این شعار را فریاد زدند: «پشت به دشمن، رو به میهن». 

و شاهزاده رضا پهلوی «به درستی» با سفر به کشور اسرائیل به این ندای ملت ایران پاسخ مثبت دادند. 

 

جا دارد که به فرازی از سخنان شادروان پروفسور امنون نتصر در کتاب «اندیشه ها، خاطره ها و نامه ها» از انتشارات شرکت کتاب سال 2009 در صفحات 116 و 117، اشاره کنیم تا «به درستی» سفر شاهزاده رضا پهلوی به اسرائیل پی ببریم. 

 

رژیم جمهوری اسلامی، که گذشته از خصوصیات سیاسی دیگرش، خود را مدرّس و مربی اخلاقیات می داند و به مردم درس اخلاقی می دهد، آیا فکر نمی کند که بالاخره روزی جزئیات این خدمات و ایثارگری های اسرائیل، که ناشی از دوستی دیرپای ملت یهود نسبت به ملت ایران است، در آرشیوها و مجلات پیدا شده و آنگاه ویژگی های اخلاقی رژیم تحت سئوال قرار خواهد گرفت؟

رفتار و گفتار و شعارهای خصمانه جمهوری اسلامی، حمایت این رژیم از گروههای تروریستی و تشویق آنان در قتل و غارت فرزندان اسرائیل را چگونه تاریخ توجیه خواهد کرد؟ آیا فکر نمی کنید آن پسر یا دختر بیگناهی که به تشویق رژیم جمهوری اسلامی و با پول و اسلحه این رژیم به فجیع ترین وضعی توسط تروریست های پرورش یافته در ایران کشته شده اند، ممکن است اولاد یکی از آن کارشناسان اسرائیلی باشند که با تلاش شبانه روزی خود گوشه ای از سرزمین ایران را آباد کرده و مردم آن را سربلندی و رفاه و تندرستی بخشیده اند؟ 

طبق کدام آیه الهی این تروریست ها و عاملین آنها را خدا به بهشت خواهد فرستاد؟ 

بالاخره باید پرسید، چه کشوری جز کشور اسرائیل و کدام ملتی جز ملت یهود تا به امروز با ایران و ایرانیان با منتهای گشاده دستی، حسن نیّت، صمیمیت و برادری رفتار کرده اند؟ اگر چنین کشور و ملتی را پیدا کردید ما را بی اطلاع نگذارید، چون ما تاریخ را ورق زده ایم و نیافته ایم.