درست است که پاسخ های قطعی به این پرسش ها وجود ندارد، ولی می توان بر اساس آن، پرسشهای جدیدی را مطرح کرد و پاسخ هایی را فرض کرد. 

 

نخست آنکه  ساعت 6:30 بامداد روز شنبه 7 اکتبر به وقت محلی که گروه های تروریستی در حال رخنه به خاک اسرائیل بودند و عملیات طوفان الاقصی را آغاز می کردند، چگونه شستشان خبردار شده بود که در محل حضور داشته باشند. مگر نه این است که باید تروریستها به آنها خبر داده باشند که در محل برای ضبط خبرها و گرفتن تصویر و ویدئو حاضر باشند. البته خبرنگاران و عکاسان می توانند ادعا کنند که تروریستها از کم و کیف عملیات به آنها خبر نداده بودند. حال موضوع در این است که حتی اگر تروریستها در مورد قساوت و شقاوت و جنایتی که قرار است انجام شود، خبری نداده بودند بلافاصله پس از عملیات الاقصی و دیدن وحشیگری های تروریستها می بایست چه می کردند؟ آیا نمی بایست خبررسانی و عکاسی و ویدیو برداری را متوقف می کردند و به کمک قربانیان می رفتند؟ فرض کنیم که خبرنگاران  مربوطه احساس می کرده اند که به هر روی از دست آنها کاری بر نمی آید و بهتر است این جنایات را مستند کنند، ولی آیا نمی توانستند به اربابان رسانه ای خود ( سی ان ان - نیویورک تایمز و ...) ابعاد جنایت ها را گوشزد کنند. در این میانه مسئولیت رسانه های ارباب  چه می شود؟ و کجا می رود؟ آنها به محض انتشار این تصاویر چه کردند؟

برای مثال، آسوشیتدپرس و سی ان ان پس از این که موسسه خبرنگاری صادقانه Honest Reporting در مورد حسن اسلایه گزارش داد که این خبرنگار سوار بر موتور سیکلت تیرباری را با خود در زمان حمله به یک شهرک حمل می کند، او را اخراج کردند. بدون آن که پس از آن، مسئولیتی را بر عهده بگیرند.  

مثال دوم، عکس علی محمود عکاس است که از «جنگجویان فلسطینی» در حال رانندگی با جسد یک سرباز اسرائیلی به سمت غزه توسط آسوشیتدپرس منتشر شد. 

مثال سوم ، عکس دیگری از آسوشیتدپرس است که توسط حاتم علی گرفته شده است، یک اسرائیلی دیگر که به گروگان گرفته شده است، نشان می دهد و نهایتاً مثال دیگر محمد فایق ابومصطفی است که تصویری از اوباش فلسطینی را در اختیار رویترز قرار داده است که از بدن سربازی که از یک تانک بیرون کشیده شده بود، سوء استفاده می‌کردند. 

 

به راستی، حقوق بشر کجاست، شما خواننده گرامی این سطور شما را به یاد روزهای انقلاب اسلامی نمی اندازد که دوربین خبرگزاری های بین المللی همه جا حاضر بود که کوچکترین حرکت اشتباهی از مأمورین شاهنشاهی را با بوق و کرنا، بزرگنمایی می کردند و به محض به قدرت رسیدن خمینی ملعون تا مدتها با همه قساوتی که در اعدام ژنرال های ارتش شاهنشاهی و بسیاران دیگر صورت می گرفت دم فرو بستند و هیچ گزارش محکومیت رژیم خمینی را منتشر نکردند؟ حتماً خبرگزاری های بین المللی مترصد آن بودند که گروه های تروریستی پیروز از میدان بیرون بیایند و اسرائیل و یهودیان را طبق منشوری که دارند، نابود کنند و هیچ واکنشی از خود نشان ندهند. این است رسم روزگار که خبرنگاران مدرن از ارزشهای ضد مدرن هواداری می کنند. تجربه نشان داده که جز این نبوده است.

 

نویسنده: بیژن خلیلی