ساكنين ايران زمين بعنوان قديمى ترين كشور جهان و برپا كننده اولين تمدن ثبت شده در تاريخ بشرى بسيارى از اكتشافات و يافته هاى انسانى را مديون فرهنگ والاى ايرانى مى دانند. ايرانيان بدليل قدمت خود در بسيارى از مسائل پيشرو و به قول آمريكایی ها «پايونير» بودند. مثلا كشاورزى و دامدارى، كشف آتش و ذوب فلزات، ساخت ابزار، تهيه شراب، رام كردن حيوانات و گله دارى و خط و ثبت وقايع تاريخ از آنان به عنوان اولين ياد مى كند. در قرن هاى بعد به دليل همين پيشگامى در علم و دانش متفكرين جامعه آن زمان به ستاره شناسى و علم نجوم علاقمند شدند و بر مبناى يافته هاى خود و آموختن از گردش زمين و ساير ستارگان و صورتهاى فلكى اولين روز شمار يا تقويم را نوشتند و بعدها همان يافته ها، توسط خيام و با استفاده از علوم رياضى تبديل به تدوين تقويم جلالى و بهترين و دقيق ترين گاه شمار جهان بشريت شد. به طورى كه اين دانشمند ايرانى بدون در دست داشتن ساعت و كرونومتر تقويم پانصد سال آينده خود را با زمان دقيق تحويل سال نوشت و فرمول بندى كرد.
بر طبق اين تقويم و محاسبات دقيق آن گردش زمين به دور خورشيد دقيقا ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۵٬۹۷۵۴۵۶ ثانیه، بعبارتی (۳۶۵٫۲۴۲۱۹۸۷۹ روز) طول مى كشيد و ثانيه اى را كه نور مستقيم خورشيد از خط استواى زمين عبور كرده و به طرف نيمكره شمالى متمايل مى شد زمان تحويل سال و آن روز را «نوروز» ناميدند. بر مبناى اين تقويم سال به دوازده ماه، شش ماه اول ٣١ روز و پنج ماه بعدى ٣٠ روز و ماه اسفند ٢٩ روز بود كه در پنجمين سال با جمع كردن آن ساعات اضافى يك روز به تقويم اضافه مى كردند و آنرا «سال كبيسه» مى ناميدند.
آنچه بايد شايان توجه قرار گيرد اين است كه ايرانيان با آگاهى به اين گاه شمار و آمدن فصول مختلف روزهاى بسيار مهم را نامگذارى كرده و در آن به جشن و شادى مى پرداختند و بر مبناى اعتقادات ميترائى و تحت تاثير افكار مانى، مزدك و زرتشت معتقد بودند كه روزهاى سياه و تاريك كه با غم و غصه همراه هست، همواره در زندگى بشر اتفاق مى افتد و بايد از نحوست آنان دورى كرد. اما برعكس بايد روزها و حوادث خوب را فرخنده داشت و جشن گرفت.
بر اين مبنا بود كه در دوره اى ايرانيان بيش از ٥٠ روز در تقويم خود براى جشن و شادى داشتند و معتقد بودند كه غم و غصه خودش مى آيد و وجود دارد اما "شادى را بايد آفريد"به همين مناسبت بود كه مثلا با شروع سال و نوروز ، هفته اول آنرا جشن مى گرفتند و بعد يك روز در هر ماه را به نام همان ماه به شادى مى پرداختند. مثل خردادگان، تيرگان، اسفندگان و همچنين روز برداشت محصول و بلندترين روز سال و سده و مهرگان و چله بزرگ و چله كوچك و بلند ترين شب سال و چهارشنبه سورى و دهها روز ديگر كه همه با شادى و سرور همراه بود و حتى يك روز در تقويم خود براى گريه و زارى و عزادارى نداشتند .
اصولا "جشن" در زبان پهلوى به معناى ستايش و سرور و شادى است و متاسفانه با هجوم اسلام به ايران از برگزارى اكثر اين جشنها جلوگيرى شد و فقط نوروز از ميان آنها باقى ماند .امروز هم در بر همان پاشنه مى چرخد و جمهورى اسلامى سعى مى كند با زور سرنيزه از شادى مردم جلوگيرى كند و بجاى آن نوحه و گريه و عزادارى و غم و غصه باشد. اما ملت ايران نشان دادند كه مخالف آن حركت هستند و در هر موقعيتى "شادى مى آفرينند".
نویسنده: بهداد جاودان - آتلانتا