کیارستمی در جولای گذشته در سن 76 سالگی پس از مدتی مبارزه با بیماری سرطان درگذشت. او به عنوان چهره‌ای محبوب در سینمای جهان به دلیل آفرینش تصاویر شاعرانه در سینما شناخته می‌شود. آثار عباس کیارستمی معمولا شکل خاصی از تامل و تعمق در احساسات درباره چیزهای کوچک و ساده‌ایست که اغلب نادیده گرفته می‌شوند.
مانند بسیاری از کارهایش، فیلم کوتاه «مرا به خانه ببر» تصویری از لذت دوران کودکی است، نمایش 16 دقیقه‌ای سیاه و سفید فوتبال بازی کردن بچه‌ها در کنار پلکان‌های کوچه پس کوچه‌های جنوب ایتالیا و حرکت توپ.
بدنبال فوت عباس کیارستمی در ژوئیه گذشته، فیلم مستند «76 دقیقه و 15 ثانیه با عباس کیارستمی» توسط «سیف‌الله صمدیان» عکاس و دوست قدیمی کیارستمی ساخته شد و در جشنواره‌های فیلم در کشورهای مختلف از جمله فستیوال‌های فیلم ونیز، توکیو و دبی نمایش داده شد. در این مستند از قطعات ویدیویی مربوط به تصمیم‌گیری‌های فنی و هنری عباس کیارستمی در هنگام مراحل مختلف ساخت آثارش بهره گرفته شده و تصویری صمیمی از این فیلمساز بدون کلیشه‌های رایج مصاحبه‌ای در اینگونه فیلم‌های بیوگرافی‌مانند ارایه شده است.
در همایش مایکرو سینما «کینازاروس» در مورد زندگی و آثار شادروان عباس کیارستمی در جاکارتا پس از نمایش آخرین فیلم و مستندی درباره کارهای او، «حکمت دارماوان» منتقد مشهور سینمایی طی سخنانی درباره کیارستمی و آثارش گفت: «او استاد شعر سینمایی است و در این مستند (76 دقیقه و 15 ثانیه با عباس کیارستمی) مخاطب به درک کاملی از چگونگی ساخت تصاویر توسط کیارستمی دست می‌یابد. او یک دنیای سینمایی آفریده که در آن تک تک جزییات را می‌توان قابل انعطاف دانست و این همان چیزیست که از او فیلمسازی خاص بوجود آورده است. هر کس فیلمی از کیارستمی دیده، اشتیاق فراوانی برای دیدن فیلم‌های دیگری از او دارد. عباس کیارستمی برای رویکرد مینیمالیستی در سینما به گونه‌ای که فیلم‌هایش شعرگونه‌اند و کمتر دیالوگ دارند، شناخته می‌شود. میراث او توانایی خلق شعر از فیلم‌هایش است. این کمکی ویژه به شکل گرفتن سینمای ایران بوده است. فقط یک عباس کیارستمی در این دنیا وجود دارد و ما قادر نیستیم درباره جانشین او صحبت کنیم. زندگی او در حال حاضر به پایان رسیده مانند توپی که در نهایت به خانه رسید (اشاره به صحنه‌های فیلم مرا به خانه ببر).»
عباس کیارستمی بیش از 40 فیلم ساخت و حدود 70 جایزه از جشنواره‌های مختلف سینمایی بدست آورد. در 1997 بخاطر درام «طعم گیلاس» جایزه معتبر نخل طلایی فستیوال فیلم کن را دریافت کرد. او معمولا فیلم‌هایش را در کشورش می‌ساخت به غیر از «کپی برابر اصل» در سال 2010 و «مثل یک عاشق» در سال 2012 که در خارج از ایران ساخته شد.