مایکل روبین در سایت انجمن خاورمیانه (میدل ایست فروم) در مورد انتخابات (انتصابات) حکومت جمهوری اسلامی و برنده شدن اصلاح طلبان می نویسد:
پس از مرگ ناگهانی ابراهیم رئیسی، روحانی که لفاظی های افراطی او منعکس کننده سخنان علی خامنه ای بود، مسعود پزشکیان، دکتر جراح و سیاستمدار به ظاهر اصلاح طلب، برای یک دوره چهار ساله به عنوان رئیس جمهور انتخاب و بهتر بگوییم منصوب شد.
روزنامه واشنگتن پست، پزشکیان را با عنوان "اصلاح طلبی که برنده ریاست جمهوری ایران شد، به دنبال تعامل با غرب است." و نیویورک تایمز با تیتر "اصلاح طلبی که می خواهد روابط گرمتری با غرب داشته باشد" معرفی می کنند. این رسانه ها در واقع آمار رسمی جمهوری اسلامی را پذیرفته اند.
خامنه‌ای به‌خصوص پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» در سال 2022 مکرراً از مشارکت مردم در انتخابات به عنوان تأییدیه ای بر مشروعیت رژیم خود یاد کرده است. پذیرفتن داده‌های حکومت های دیکتاتوری، مضحک و سوال برانگیز است که همان روزنامه‌نگارانی که آخرین نتایج انتخابات را در ایالات متحده طراحی می کنند، آمار نظرسنجی‌های انتقادناپذیر ارائه شده توسط جمهوری اسلامی ایران را نیز به افکار عمومی القاء می کنند.
تصویری که برخی از رسانه های غربی از انتخابات حکومت جمهوری اسلامی نشان می دهند، آنها را نسبت به نظر مردم ایران در برابر این رژیم دیکتاتوری کور کرده است. آمار این انتخابات نشان دهنده مشارکت مردم نیست، بلکه در واقع تعداد برگه های باطله است. از آنجایی که ممکن است عدم شرکت در انتخابات ایران، تهدیدی برای از دست دادن شغل کارمندان دولت و یا رد صلاحیت و اخراج دانشجویان باشد، بسیاری تنها با انداختن برگه های سفید و یا باطله در این انتخابات شرکت کرده اند.
علی خامنه ای به شدت انتخابات را کنترل می کند، نامزدها را خود تعیین می کند و به طور متوسط به کمتر از 2 درصد اجازه شرکت در انتخابات می دهد. این بدان معناست که تفاوت بین اصلاح‌طلبان و تندروها در مقایسه با طیف وسیع‌تر سیاسی ایران ناچیز است. نتایج انتخابات نباید باعث تعجب تحلیلگران شود. در حال حاضر، یک چرخش سه دهه ای از تندروها و اصلاح طلبان در ایران وجود دارد.
محمد خاتمی «اصلاح طلب»، جانشین هاشمی رفسنجانی شد و محمود احمدی نژاد تندرو، جانشین خاتمی شد. سیاستمداران انتخاب حسن روحانی «میانه رو» را تشویق کردند تا رئیسی «تندرو» بعد از آن بیاید. موضوع تغییر نگرش رژیم جمهوری اسلامی ایران نیست، بلکه تمایل خامنه‌ای برای حفظ تعادل همه جناح‌ها و جلوگیری از ایجاد یک موقعیت بوروکراتیکی است که می تواند بر علیه او اقداماتی اعمال نماید.
نزدیک به سه دهه است که پس از به قدرت رسیدن خاتمی با وعده "گفتگوی تمدن ها"، روزنامه نگاران و برخی سیاستمداران وانمود می کنند که اصلاح طلبان، ظرفیت تغییر سیاست رژیم جمهوری اسلامی ایران را دارند. این در واقع اشتباهی است که برخی از سیاستمداران می کنند، و تصور می کنند که اصلاح طلبان صادقانه می خواهند نظام را به هر طریق معناداری تغییر دهند!
به عنوان مثال، مقامات و سیاستمداران غربی انکار هولوکاست احمدی نژاد را محکوم کردند، اما پس از مدتی آن را نادیده گرفتند. همانگونه که سیاستمداری مانند مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه آمریکا، به ولفگانگ فرولیک و یورگن گراف، دو تن از بدنام ترین منکران هولوکاست در جهان مجوز پناهندگی داد. در حالی که اصلاح طلبان در اعتراض به قتل مهسا و اعدام و کشتار معترضان جنبش «زن، زندگی، آزادی» توسط رژیم، از کار خود استعفا ندادند و صدایی از آنها بلند نشد و اعتراضی نکردند و همچنین آنها هیچگاه سابقه طولانی گروگان‌گیری جمهوری اسلامی را محکوم نکردند.
آمارها نشان می دهد که اعدام در ملاء عام در دوران اصلاحات افزایش داشته است.
حال دو فرضیه می توان ارائه کرد. نخست اینکه، رؤسای جمهور اصلاح طلب می خواهند به ایرانیان این پیام را بدهند که شعارهای اصلاح طلبانه فقط مصرف خارجی دارد. دوم اینکه، اصلاح طلبان به این درک رسیده اند که استیصال دیپلمات های غربی از دیپلماسی، آنها را به نادیده گرفتن چنین سوء استفاده هایی سوق می دهد.
همین الگو در مورد تحولات هسته ای جمهوری اسلامی نیز صادق است. برنامه هسته‌ای ایران در زمان اصلاح‌طلبان به‌طور نامحسوسی پیش می‌رود، زیرا دیپلمات‌های ایرانی حرف های شیرینی را در گوش دیپلمات های غربی زمزمه می‌کنند. البته این روند، تصادفی نیست. عبدالله رمضان زاده، سخنگوی خاتمی، در مصاحبه ای در سال 2008 اشاره کرد که «هدف از مذاکره، سازش نبود، بلکه دوری از تحریم ها بود.»
وی تصریح کرد: ما یک سیاست آشکار داشتیم که یک سیاست مذاکره و اعتمادسازی بود و یک سیاست پنهان که ادامه فعالیت های هسته ای بود.
واقعیت این است که اصلاح طلبان در تغییر روند نظام جمهوری اسلامی ایران صادق نیستند، بلکه می خواهند برای غربیان خوش رقصی کنند. اصلاح طلبان در واقع، پلیس خوبی برای یک پلیس بد (خامنه ای) هستند. با این حال، هر دو هدف یکسانی دارند: برتری تئوکراتیک، تقویت زرادخانه هسته ای، تحقیر آمریکا و نابودی اسرائیل.
نویسنده: مایکل روبین - عضو ارشد موسسه امریکن اینترپرایز و مدیر تحلیل سیاست در انجمن خاورمیانه