در بهمن ۱۴۰۱، ویدیویی از سرهنگ زارعی در یکی از مراکز درمانی کرمانشاه منتشر شد که در آن او از تذکر به زنانی که حجاب نداشتند امتناع می‌کرد. این رفتار، با واکنش فرماندهی انتظامی استان مواجه شد و دستور رسیدگی «ویژه» صادر شد.
زارعی در آن ویدیو نه‌تنها از اجرای دستور سر باز زد، بلکه با شجاعت نام خود را جلوی دوربین اعلام کرد. او «مامور بود، اما معذور نبود» — نمادی از وجدان در میان ساختاری که با سرکوب تعریف می‌شود.
کاربران زیادی در شبکه‌های اجتماعی معتقدند مرگ ناگهانی زارعی نمی‌تواند صرفاً یک عارضه پزشکی باشد. بسیاری بر این باورند که او در آستانه بحرانی دیگر در کشور، "حذف" شد تا عبرتی باشد برای نیروهایی که احتمال ریزش و نافرمانی در آن‌ها بالا رفته است.
سروان زارعی برای مردم، نماد یک افسر شریف بود که تن به ظلم نداد. او خود را همواره «سرباز کوچک و خاک پای مردم ایران» معرفی می‌کرد — جمله‌ای که بیش از هر شعار رسمی، با دل مردم گره خورد. مرگ او، زخمی تازه است بر قلب جامعه‌ای که سال‌هاست زیر سایه سرکوب ایستادگی را تجربه می‌کند.
صفحه اینستاگرام او، با وجود داشتن تنها ۸ پست، نزدیک به ۲۸ هزار دنبال‌کننده داشت — نشانه‌ای از محبوبیت و جایگاه اجتماعی‌اش. در یکی از پست‌هایش جمله‌ای نوشته شده بود که امروز، با غم و افتخار تکرار می‌شود:
«انسانیت هرگز نمی‌میرد»
این جمله کوتاه، بازتابی است از همان روحیه‌ای که زارعی با آن در برابر ظلم ایستاد — و شاید همین انسانیتِ او، دلیل خاموش شدن ناگهانی صدایش بوده باشد. جمله‌ای که نه‌فقط یاد او، بلکه راه او را زنده نگه می‌دارد.